بر این اساس پیشرفتهای چشم گیری برای توسعه روشهایی برای تحلیل ریسک در پروژه های نفتی در طول چند دهه گذشته صورت گرفته است. در کنار این موفقیتها این سوال نیز شکل می گیرد که پارامترهای تحلیل اختیارهای واقعی در صنعت نفت ایران بر چه اساسی شکل می گیرد؟
برای پاسخ گویی به این سوال و همچنن ارزیابی پروژه‌های مربوط به «صنعت نفت و گاز با رویکرد اختیارهای واقعی» به تخمین پارامترهایی نیاز داریم که مهمترین و کلیدی ترین آنها پارامتر، نوسان‌پذیری است.
اما تخمین این پارامتر بسیار پیچیده است. زیرا داده های تاریخی در دسترس نیستند. چراکه در چنین موقعیتهایی معمولاً پروژه برای نخستین بار اجرا می شود که غیرقابل بازگشت است.
بنابراین در مقاله «روشی برای تخمین پارامترهای ورودی تحلیل اختیارهای واقعی در صنعت نفت ایران (مطالعه‌ی موردی پروژه‌های پارس جنوبی)» ضمن بررسی روشهای مختلف تخمین پارامترهای ورودی این رویکرد شامل نرخ تنزیل، نرخ بهره بدون ریسک به ویژه پارامتر کلیدی نوسان‌پذیری، بهترین روش برای این منظور معرفی شده است.
به همین جهت در این نوشتار برای تخمین نوسان پذیری از روش توسعه بافته مبتنی بر شاخص مالی معتبری به‌نام شاخص سودآوری استفاده شده و شبیه سازی مونت‌کارلو انجام شد.
مقایسه نتایج حاصل از این روش با روش متداول «لگاریتم بازده ارزش فعلی» نشانگر صحت روش مورد بررسی است.
در همین نوشتار ضمن برشمردن دلایل ارجحیت روش پیشنهادی، روشی برای تعیین نرخ بهره بدون ریسک و نرخ تنزیل ارائه شده و سپس درستی و صحت روشهای پیشنهادی برای پارامترهای ذکر شده توسط ارزش‌گذاری اختیار به تعویق انداختن، در خصوص نمونه مورد مطالعه؛ یکی از پروژه های طرحهای توسعه میادین گازی پارس جنوبی است، بررسی انجام شده است.
نظر شما