در این شرایط نظریه های ارائه شده به روشهای مختلفی برای رسیدن به رشد اقتصادی اشاره دارد که دو راه نرخ انباشت سرمایه و نرخ ابداعهای فناوری مهمترین کانالهای رسیدن به این فرم از رشد است.

بر این اساس نقش دولتها در سرمایه‌ گذاری کل و اهمیت بخش خصوصی مشخص خواهد شد که در میان کشورهای در حال توسعه نفتی و غیرنفتی متفاوت است.

مقاله «بررسی تاثیر توسعه مالی بر رشد اقتصادی کشورهای در حال توسعه نفتی و غیرنفتی» نشان می ‌دهد که برای دو گروه کشورهای در حال توسعه صادر کننده نفت و کشورهای در حال توسعه غیرنفتی، نرخ رشد سرانه در کشور‌های صادر کننده نفتی در مقایسه با غیرنفتی کمتر بوده است. در حالیکه نرخ سرمایه گذاری در کشور‌های صادر کننده نفتی بیشتر از متوسط سایر کشورها است که موضوع در محافل اقتصادی به معمایی شبیه است. 

از این رو بررسی این موضوع در این پژوهش با استفاده از مدل ایستای پانل در دوره زمانی 1990 تا 2006 به تخمین، تجزیه و تحلیل داد‌ه‌ ها پرداخته و سپس با بهره مندی از استنتاجهای آماری به بررسی فرضیه های تحقیق اقدام شده است.

سپس کارا نبودن و کیفیت پایین موسسه های مالی و واسطه گران مالی به عنوان عامل اصلی مورد بررسی قرار گرفت که عواملی چون بیماری هلندی، سهل انگاری در بحث آموزش، نسبت ضعیف سرمایه انسانی به فیزیکی از جمله عوامل موثر در این موضوع شناسایی شده که آثار آنها بطور تطبیقی بررسی شده است.

مهمترین نتیجه این بررسی این است که اگر نفت به عنوان یک منبع مازاد در نظر گرفته شود، آنگاه منجر به قویتر شدن رابطه توسعه مالی و رشد اقتصادی می شود. به بیان دیگر به درآمد‌های نفتی باید به دید یک پس انداز خصوصی نگریسته شود.