به گزارش شانا، مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی، یکی از تنگناهای مزمن اقتصاد ایران را پایین بودن میزان رشد سرمایه گذاری و رشد تولید دانست و افزود: این روند سبب کم شدن درآمدها و همچنین گسترش بیکاری و فقر شده است.

این گزارش می افزاید: عملکرد رشد اقتصادی در اقتصاد ایران تنها در برخی مقاطع و به صورت موقت، بالا بوده و به سرعت به مسیر رشد پایین بازگشته است.

به گونه ای که در دوره برنامه پنجم توسعه، متوسط نرخ رشد سالیانه اقتصاد ملی که در بلندمدت عامل تعیین کننده سطح درآمد سرانه و رفاه آحاد جامعه به شمار می رود کمتر از صفر برآورد می شود، این در حالی است که هدفگذاری سیاستهای کلی برنامه پنجم و برنامه ششم، میانگین نرخ رشد هشت درصد را به عنوان الزام مطرح ساخته است.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است: با تکیه بر رویکرد آسیب شناسی رشد می توانیم تنگناهای رشد را شناسایی کنیم و بر اساس آن اولویتهای رشد را تعیین کنیم تا رشد را ایجاد کرده و بیکاری و فقر را کاهش دهیم.

 با توجه به بررسی سه روش شناسایی عوامل مؤثر بر رشد اقتصادی در برنامه ششم، پیشنهاد می شود مطالعه ای در زمینه شناسایی تنگناهای رشد اقتصادی در ایران بر اساس روش محققان هاروارد انجام شود.

مطالعه آسیب شناسی رشد می تواند «مکمل» مطالعه عوامل مؤثر بر رشد باشد و «اولویتهای» برنامه ششم توسعه را مشخص تر کند.

تحول ساختار اقتصاد و رفع تنگناهای رشد اقتصادی، از طریق آسیب شناسی رشد، دستیابی به رشد هشت درصد در برنامه ششم را محتمل تر می سازد.

درمقابل، تجربه رشد پایین اقتصاد ایران در بلندمدت نشان از ضعفهای ساختاری و غفلتهای مستمر سیاستگذاران به رفع موانع رشد دارد.

اگر از موتوری که به نحو سنتی راندماتی پایین داشته (نرخ رشد حدود 1/2 درصد در بازه چهل سال اخیر) انتظار داشته باشیم که طی سالهای برنامه ششم توسعه، جهشی در راندمان خود (تا حد نرخ رشد هشت درصد) را تجربه کند، این امر بدون آسیب شناسی رشد و تحول مسیرهای پیشین میسر نخواهد شد.

در واقع تداوم بی تفاوتی نسبت به الزامهای رشد بالا (که در اسناد منتشره برنامه ششم توسعه ردپایی از تحول به چشم نمی خورد)، موجب می شود از اکنون نسبت به تحقق هدف مندرج برای نرخ رشد اقتصاد خوش بینی ابراز نکنیم.