مجموعه سازندهای یاده شده، سنگ مخزن بزرگترین میدان گازی دنیا یعنی میدان پارس جنوبی را تشکیل می دهند که حدود 18 درصد از کل ذخیره گاز جهان را در بر دارد.

از این رو بدیهی است که بهره برداری بهینه از منابع هیدروکربنی مستلزم ارزیابی درست پتانسیل مخزنهای آنهاست.

دستیابی به این هدف نیز به نوبه خود نیازمند مطالعه تاریخچه رسوبگذاری و «دیاژنز» و سنجش دقیق پارامترهای پتروفیزیکی سنگهای میزبان بخصوص تخلخل، تراوایی و درجه اشباع است.

از عوامل اصلی تفاوت آشکار بین خواص مخزنی دو سازند مورد مطالعه باید به شرائط و محیط رسوب گذاری، بافت و کانی شناسی اولیه و تاریخچه دیاژنتیکی متفاوت آنها اشاره کرد. 

کاهش محسوس خصوصیات مخزنی سازند دالان با افزایش عمق بیانگر تاثیر زیاد دفن عمیق همراه با افزایش تراکم و تشکیل سیمان در این سازند است. 

نبود ارتباط کافی با سنگ منشا مناسب سبب شده است که سازند سورمه باوجود کیفیت مخزنی بهتر و ضخامت بیشتر در شمال خلیج فارس از درجه اشباع هیدروکربن و توان تولید کمتری برخوردار باشد.