در هنگام طراحی و اجرای فرآیند تزریق گاز دی‌اکسیدکربن در مقیاس میدانی، موارد زیادی است که باید به آنها توجه کرد از جمله ناخالصی موجود در دی‌اکسیدکربن، رسوم مواد جامد در مخزن، تغییر ترشوندگی و انحلال سنگ مخزن، وجود آب – نمک، ناهمگنی مخزن و ناپایداری در اثر نیروهای ویسکوز.
در مقاله «فرآیند تزریق پیوسته گاز دی‌اکسیدکربن در مخزن آسماری» شبیه‌سازی تزریق گاز در مقیاس میدانی به منظور محاسبات ضریب بازیافت این فرآیند و ظرفیت ذخیره‌پذیری دی‌اکسیدکربن در یکی از میدانهای جنوب غربی ایران انجام شده است.
از اینرو گاز دی‌اکسیدکربن مورد نیاز از جریان گازهای خروجی نیروگاه برق رامین جدا شد سپس با استفاده از نرم‌افزار تجاری، شبیه‌سازی ترکیبی مدل مخزن واقعی انجام شد.
در مرحله بعد تاثیر مهمترین پارامترهای عملیاتی نظیر حجم گاز تزریقی، نرخ تزریق گاز، تعداد و محل چاههای تزریقی، محل مشبک‌کاری چاههای تزریقی، نسبت گاز به نفت مجاز چاههای تولیدی و همچنین انحلال دی‌اکسیدکربن در آبده بررسی شد.
نتایج شبیه‌سازی نشان می دهد که افزایش حجم گاز تزریقی اگرچه ذخیره‌سازی دی‌اکسیدکربن را افزایش می دهد، اما لزوما ضریب بازیافت نفت را افزایش نخواهد داد. اگرچه نرخ تزریق و کیفیت عملیات مشبک‌کاری لایه ها بیشترین تاثیر را در ضریب بازیافت نفت دارند.
تزریق در لایه‌های تحتانی به طور همزمان ضریب بازیافت و ذخیره‌پذیری گاز را افزایش داده و افزایش فاصله چاههای تزریقی و تولیدی سبب افزایش ضریب بازیافت نفت می شود.
افزایش نسبت گاز به نفت تولیدی مجاز، ذخیره‌پذیری گاز را کاهش و ضریب بازیافت نفت را افزایش می دهد. انحلال بخشی از گاز دی‌اکسیدکربن تزریقی در آبده موجب کاهش ضریب بازیافت و افزایش ذخیره‌پذیری گاز دی‌اکسیدکربن می شود.
در بهترین سناریو، ضریب بازیافت فرآیند تزریق گاز 7.5% و ذخیره‌پذیری گاز دی‌اکسیدکربن 33BSm3 معادل 60 میلیون تن گاز دی‌اکسیدکربن است.
نظر شما