به گزارش خبرنگار شانا، باوجود کاهش 18 تا 20 درصدی قیمت گاز در اروپای شمال غربی طی سه ماه گذشته، گاز طبیعی هنوز در حاشیه بازی تولیدکنندگان برق اروپا قرار دارد و به واسطه زغالسنگ و انرژیهای تجدیدپذیر کنار رانده شده است. تقاضای گاز در حال حاضر در پایین‌ترین سطح خود از دهه 1990 قرار دارد و چشم‌اندازی برای افزایش تقاضا برای آن وجود ندارد.

آمارهای منتشره از سوی نیروگاههای بزرگ برق اروپا حاکی از آن است که نیروگاههای گازسوز سال سختی را در 2014 سپری کرده‌اند. در آلمان، بزرگترین بازار برق اروپا، سهم گاز در تولید برق به حدود 9.6 درصد در سال 2014 تنزل کرد که نسبت به سهم 10.7 درصدی سال 2013 کاهش یافته است.

در اسپانیا که نیروگاههای گازی جدید به مدت طولانی بلااستفاده مانده است، سهم گاز در تولید برق کمتر از 10 درصد بود. در انگلستان که به خاطر اعمال جریمه‌های سنگینی برای رعایت نکردن انتشار کربن و تعطیلی بسیاری از نیروگاههای زغالی، سهم گاز در تولید برق افزایش شدیدی داشته از سهم زغالسنگ بیشتر شده است. در حال حاضر سهم گاز در تولید برق 38.6 درصد است در حالی که سهم زغالسنگ 20.1 درصد است.

قیمت گاز در NBP انگلستان به 7.16 دلار در هر میلیون بی ‌تی ‌یو تنزل یافته است که سی درصد نسبت به قیمت گاز در ماه مشابه سال قبل افت کرده است.

 قیمت گاز خط لوله در حال کاهش است

به گزارش اداره امور اوپک و روابط با مجامع انرژی، قیمت گاز خط لوله که به صورت فرمولی از قیمت نفت‌خام تعیین می‌شود در حال کاهش است اما تأثیر آن با یک وقفه شش ماهه آشکار می‌شود و برآورد می‌شود که قیمت گاز صادراتی روسیه به آلمان در سه ماهه نخست سال به 8 دلار و75 سنت در سه ماهه دوم، به 6 دلارو 70سنت در هر میلیون بی تی یو برسد. قیمت تک محموله LNG در اروپای جنوب غربی نیز در هفته جاری به 7 دلارو 60 سنت در هر میلیون بی‌تی‌یو تنزل یافته است که تقریباً نصف سطح قیمت در ماه مشابه سال قبل است.

اما واقعیت این است که حتی در سطح پایین قیمتها نیز، باز هم قیمتهای گاز برای رقابت با زغالسنگ بالاست، در حالی که ابزارهای سیاست تغییرات جوی اروپا اولویت را به انرژی تجدیدپذیر می‌دهد. آمارهای Energy Intelligence حاکی از آن است که در سطح فعلی قیمتهای زغالسنگ، قیمت گاز باید به 4 دلار و 10 سنت در هر میلیون بی‌تی‌یو تنزل یابد تا بتواند با زغالسنگ رقابت کند.

اروپا و خط لوله کریدور جنوبی (SGC)

در روند احداث کریدور گاز جنوبی ( SGC  چهل و پنج میلیارد دلاری که قرار است از سال 2020 به بعد از طریق انتقال گاز حوزۀ دریای خزر به اروپا، وابستگی قاره سبز را به گاز روسیه کاهش دهد، دو مانع عمده به وجود آمده است.

به گفته منابع ترکیه‌ای، نخستین مانع عبارت است از تأخیر به وجود آمده در خصوص تعیین نهاد حقوقی که باید خط لوله تاناپ (tanap) 12میلیارددلاری را در ترکیه احداث کند و این مهم قرار بود تا پایان سال گذشته میلادی مشخص شود.

البته در کنسرسیوم مربوط به احداث این بخش از خط لوله کریدور جنوبی، شرکت بوتاش ترکیه 30 درصد و شرکت سوکار آذربایجان 58 درصد سهم دارند و قرار است 12 درصد باقیمانده نصیب شرکت بی‌پی انگلیس شود.

مانع دوم که بسیار نگران ‌کننده است، تذکر اخیر رونق عبدالله اف، رئیس شرکت سوکار است که خواستار «بهینه‌سازی» هزینه‌های شرکت متبوع خود در سال 2015 شده است. اگرچه در شرایط توأم با سیر نزولی قیمتها، ادای این مطلب برای شرکت ثروتمندی چون سوکار محلی از اعراب ندارد، ولی از آنجا که قرار است همین شرکت 12 میلیارد دلار از پروژه کریدور جنوبی را تأمین مالی کند، آیندۀ  اجرای پروژه را با نگرانیهایی همراه کرده است.

تا به امروز، پروژه کریدور جنوبی که قرار است سالانه 10 میلیارد مترمکعب گاز آذربایجان را از طریق خط لولۀ 3500 کیلومتری به اروپا برساند، ظاهراً پیشرفت مناسبی داشته و مرحلۀ دوم پروژه که توسعه حوزۀ گازی دریایی شاه دنیز و خط لوله جنوب قفقاز به ارزش 28 میلیارددلار است نیز توسط شرکت بی‌پی طبق برنامه پیش‌ می‌رود.

احداث بخش میانی پروژه یعنی خط لوله تاناپ ترکیه نیز از ماه آوریل 2015 آغاز خواهد شد و بخش نهایی این کریدور نیز به ارزش حدود 5 میلیارددلار خط لوله ترانس آدریاتیک نام دارد و احداث چند پل و جاده در نقاط دورافتادۀ آلبانی، به طول 870 کیلومتر از مرز ترکیه - یونان تا ایتالیا را شامل می‌شود.

این کریدور در مراحل اولیه سالانه 16 میلیاردمتر مکعب گاز شاه دنیز را منتقل خواهد کرد که سالانه 6 میلیاردمترمکعب آن به ترکیه و بقیه به اروپا خواهد رسید. اما آنکارا به دنبال توسعه ظرفیت این کریدور تا سطح 80 تا 100 میلیارد متر مکعب در دو سال است تا بتواند گاز ترکمنستان، منطقه کردستان عراق، مدیترانه شرقی، حوزۀ گازی فلسطین و حتی ایران را پس از رفع تحریمها به اروپا منتقل کند.

کریدور جنوبی از این جهت مهم است که قرار است یک سوم نیاز بازار گاز بلغارستان، یک چهارم نیاز بازار یونان و 12-15 درصد نیاز بازار ایتالیا ودر نهایت 10درصد  تقاضای کل اروپا را به گاز تأمین کند.