به گزارش گروه تلکس شانا به نقل از روزنامه اعتماد، درآمدهای نفتی آب رفته است اما برای ایران که هم با آب رفتن درآمدهای نفتی اش روبه رو است و هم با آب رفتن میران صادراتش، وضعیت جوری دیگر است. همین حالادر آخرین روزهای سال ٢٠١٥ بررسی ها نشان می دهد ٥٠٠ میلیارد دلار از درآمدهای نفتی کشورهای حاشیه خلیج فارس عضو اوپک آب رفته است.
در حالی نفت در کانال ٣٠ دلاری جا خوش کرده است که برخی پیش بینی ها بر کاهش قیمت نفت به ٢٠ دلار دلالت دارد. حالافصل بودجه ریزی ایران، فرا رسیده است و سیگنالی که ایران به بازارهای جهانی نفت می دهد ٤٠ دلار است هر چند در راهروهای سازمان مدیریت و برنامه ریزی رقم ٣٥ دلار نیز به گوش می رسد و وزیر امور اقتصادی و دارایی نیز از آمادگی ایران برای اداره کشور با نفت کمتر از ٣٠ دلار سخن می گوید. وضعیت اضطراری است. این را می شود از لابه لای حرف های مقامات دولتی و اعضای کابینه دریافت. ایران می داند سال آینده روزهای سختی را پشت سر خواهد گذاشت.
سهم گیری از بازار در شرایطی که قیمت نفت رو به نزول است می تواند دشواری های ایران را دو چندان کند تا کام در انتظار شیرینی لغو تحریم ها دوباره تلخ شود. وابستگی بودجه به نفت به گفته رییس جمهور به ٢٥ درصد رسیده و این به معنای اتفاق بزرگ است اما داستان غم انگیز نفت در فصل ٩٥ پایان نخواهد یافت.

سه در برابر سه
همه اتفاقات به آنچه در اجلاس اخیر اوپک گذشت، بر نمی گردد. این تنها بخشی از داستان است. اگر عربستان، امارات و کویت در این اجلاس مخالف کاهش تولید نفت بودند، ایران و ونزوئلاو عراق نیز با کاهش تولید موافقت کردند اما نتیجه به نفع اعراب پایان یافت. خبری که از اجلاس مخابره شد، به سرعت قیمت ها را تحت تاثیر قرار داد و روند نزولی آن را تشدید کرد.
حالابرخی کارشناسان نیز پیش بینی می کنند که عربستان نیز از محل کاهش قیمت ها تحت فشار است اما موقعیت هیچ کدام از کشورهای عضو اوپک با موقعیت ایران قابل مقایسه نیست: کشوری که قصد دارد سرزمین های تجاری اش را بازپس گیرد و خیز برداشته بود تا تلخی تحریم و روزهای سخت را با شیرینی پساتحریم جایگزین کند.
لایحه بودجه اگر زیر و رو شود، نشان می دهد کمربندها در سال ١٣٩٥ چقدر باید سفت تر شود. نفت ٤٠ دلاری اگر محقق شود، روزگار ایران در سال ١٣٩٥، همان است که در سال ١٣٩٤ بود، این به آن معنی است که خرج آهسته تر همچنان در دستور کار است و یخ رکود کمی سخت تر از پیش بینی ها آب خواهد شد. اقتصاد ایران مانده است با نفتی که انگار نمی خواهد روی خوش به دولت نشان دهد. داستان تدبیر و امید با نفت چه خواهد بود؟

محبت نفتی به مهرورزان
این دولت مهرورز بود که از بازارهای نفت مهر و محبت دید. دولت تدبیر و امید، امیدش را از بازار جهانی نفت بریده است. باید اقداماتی بنیادین را در دستور کار قرار دهد تا اقتصادی را که با درآمدهای مقطعی نفت جیبش را گشاد کرده است جمع و جور کند. «مالیات» هر چند گزینه اول است اما اتفاقا خط مانور منتقدان دولت است، وقتی وزیر امور اقتصادی و دارایی را به مجلس می کشانند تا پاسخ گوید فشار مالیاتی ناشی از چیست؟ حالابودجه ای که روزی با نفت صد دلاری بسته می شد باید تن بدهد به نفت ٤٠ دلاری، آن هم با چاله های فراوانی که از دوران نفت صد دلاری روی دست مانده است.

یارانه، مسکن مهر، پروژه نیمه تمام
معلوم نیست چند دولت پس از دولت دهم همچنان گروگان طرح ها و پروژه های آن بمانند. یارانه های نقدی که ماهی یک میلیارد دلار به قیمت های فعلی روی دست دولت می گذارد، مسکن مهر که هنوز هزاران میلیارد تومان برای اتمامش بودجه لازم است و پروژه های عمرانی نیمه تمامی که همچنان میلیاردها دلار برای اتمام شان ضروری است، از دولت مهرورز برای بعدی ها به ارث مانده است.

زیانی برای همه
این تنها ایران نیست که راه های کاهش هزینه را بررسی می کند و به دنبال منابع جایگزین نفت است. کاهش درآمدهای نفتی اقتصاد و سیاست تمامی کشورهای نفت خیز را تحت تاثیر قرار داده است. خبرهایی که از عربستان به گوش می رسد نشان می دهد شاهزاده های سعودی نیز به سختی دوران تازه پی برده اند، نمونه آن دستور ویژه برای عدم خرید مبلمان های تازه برای ادارات و دستگاه های دولتی است.
عربستان در این روزگار، برای به نتیجه رسیدن طرحی، مبنی بر کاهش قیمت نفت با هدف بیرون راندن نفت شیل از یک سو و راه ندادن دوباره ایران به بازارهای جهانی نفت از سوی دیگر، سالی ٢٠ درصد ذخایر ارزی اش را هزینه کرده است. ونزوئلابا تغییرات سیاسی بزرگ همراه شد و دیگر کشورها آماده کاهش سرمایه گذاری ها و کوتاه کردن قد آرزوهایشان هستند. حالابرخی از مجامع پیش بینی می کنند با ورود نفت ایران به بازارهای جهانی، قیمت ها بین ١٠ تا ١٥ دلاری کاهش یابد این به آن معناست که باید آماده سلام به نفت ٢٠ دلاری شویم.