بنابراین در سالهای اخیر یکی از مهمترین سوالات مورد توجه در خصوص کشورهای برخوردار از منابع طبیعی آن است که چرا برخی از این کشورها موفق شدند و بقیه موفق نیستند که برای  پاسخ به این سوال باید با به نقش عوامل اصلی همچون محیط سیاسی و اجتماعی و محیط عمومی اقتصاد کلان توجه کرد.

از این رو مقاله «اثر کیفیت زیر ساخت اجتماعی بر رشد اقتصادی در یک اقتصاد غنی از طبیعی: مورد ایران» تاثیر کیفیت زیر ساخت اجتماعی بر رشد اقتصادی تعادلی در یک اقتصاد غنی از منابع طبیعی در چارچوب یک الگوی رشد درون زا را بررسی کرده است. الگوی طراحی شده این امکان را فراهم کرده است که تاثیر منابع طبیعی تجدیدناپذیر بر کیفیت زیرساخت اجتماعی و در نتیجه بر رشد اقتصادی را ارزیابی شود.

نتایج حل الگو با کمک نظریه کنترل بهینه نشان می دهد که تاثیر منابع طبیعی تجدید ناپذیر بر رشد اقتصادی در وضع پایدار به پارامترهای الگو بستگی دارد. به گونه ای که اگر منابع طبیعی تجدیدناپذیر سبب تخریب زیرساخت اجتماعی شود، تاثیر مثبت منابع بر رشد اقتصادی کاهش خواهد یافت و حتی تحت شرایطی می تواند تاثیر منفی بر رشد اقتصادی داشته باشد.

در مرحله بعد الگو برای اقتصاد ایران به عنوان یک کشور غنی از منابع انرژی کالیبره شده است. نتایج بیانگر آن است که برای رسیدن به میانگین نرخ رشد تعادلی اقتصادی هشت درصد (مطابق برآورد الگو و هدف افق 1404) لازم است که کیفیت زیرساخت اجتماعی در ایران به طور میانگین با نرخ 4.3 درصد بهبود یابد.

پس از کالیبره کردن الگو بدون لحاظ زیرساخت اجتماعی، متوسط نرخ رشد تعادلی برابر با 6 درصد می شود.  این نتیجه نشان می دهد که توجه نکردن به نقش کلیدی زیر ساخت اجتماعی در الگوهای رشد برای اقتصاد ایران می تواند منجر به برآورد نادرست از نرخ رشد بلند مدت شود. 

تحلیل حساسیت بیانگر این است که یک درصد بهبود در شاخص کیفیت زیر ساخت اجتماعی می تواند منجر به افزایش نرخ رشد تعادلی به میزان 0.42 درصد شود. بنابراین توجه به نقش زیرساخت اجتماعی در رشد اقتصادی برای برنامه ریزان و سیاست گذاران اقتصادی - اجتماعی اهمیّت ویژه ای دارد.