در این قرن میان امنیت انرژی و میلیتاریسم (نظامی‌گری) برای حفاظت از محموله‌ های نفتی و حفظ بازارهای تجاری انرژی، نیز پیوندی ناگسستنی برقرار است و امنیت عرضه‌ انرژی یکی از اجزای محوری سیاست انرژی تلقی شده و رقابت بر سر تصاحب منابع و بازارهای انرژی از طریق بکارگیری ابزارهای سیاسی، اقتصادی و نیروی نظامی به مسئله‌‌ای اساسی در روابط و مناسبات بین‌المللی بدل شده است.

در این میان تأمین امنیت انرژی برای کشوری همچون چین که بیشترین رشد مصرف انرژی را تجربه می کند، به یکی از ارکان مهم سیاست انرژی و نیز سیاست خارجی این کشور تبدیل شده است.

از این رو موقعیت ژئواکونومیک ایران در همین رابطه بررسی شده و نتیجه حاکی از آن است که انرژی از جمله ابزارها و زمینه های مناسب برای توسعه همکاریهای راهبردی دو کشور است.