حمید دریس در گفت‌‎وگو با خبرنگار شانا، چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب را در توسعه و افزایش برداشت از مخازن موثر خواند و اعلام کرد: شخص آقای زنگنه، وزیر نفت زمان زیادی را به بررسی این چارچوب قراردادی اختصاص داد. .

وی افزود: پس از اعمال اصلاحات و نهایی شدن چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، چهار میدان پارسی، کرنج، رگ سفید و شادگان شامل ٩ مخزن با اعلام و تایید وزیر نفت، برای توسعه بر اساس  این چارچوب قراردادی درنظر گرفته شد.

به گفته مدیر امور فنی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، این ٩ مخزن شامل سه مخزن آسماری، پابده و خامی میدان کرنج، سه مخزن آسماری، بنگستان و خامی میدان رگ سفید، مخزن آسماری میدان پارسی و ٢ مخزن آسماری و بنگستان میدان شادگان است.

دریس دلیل انتخاب این چهار میدان را ضریب بازیافت، افزایش تولید پیش بینی شده و همچنین یکپارچگی مخازن دانست.

وی افزود: تلاش ما این بوده است که مخازن خامی گازی را که تاکنون توسعه نیافته است، در چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب قرار دهیم.

مدیر امور فنی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب را بخشی از سبد قراردادی خواند که افزون بر توسعه مخازن و استفاده از روش‌های ازدیاد برداشت، عملیات محور نیز هست.

دریس در تشریح جزئیات چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب گفت: در این شیوه قراردادی کارفرما، شرکت ملی نفت ایران و مجری طرح، شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب خواهد بود که از طرف و به نمایندگی از کارفرما (شرکت ملی نفت ایران)، راهبری طرح را عهده دار است.

چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب بخشی از سبد قراردادی است

وی افزود: مطابق این چارچوب قراردادی، پیمانکار شرکت یا شرکت‌های صاحب صلاحیت نفتی داخلی یا خارجی، مکلف به تامین کل منابع مالی مورد نیاز هستند و این چارچوب 2 نوع قرارداد شامل الف- توسعه، اجرای طرح‌های بهبود یا ازدیاد برداشت (EOR & IOR) و بهره برداری و ب- عملیات محور (Job Based) شامل عملیات حفاری، چاه محور و یا تاسیسات سطح الارضی تعریف شده است.

دریس یادآور شد: بخش عمده و اساس کار شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب متمرکز بر نوع نخست قرارداد یعنی توسعه، اجرای طرح‌های بهبود یا ازدیاد برداشت و بهره برداری بوده و مذاکرات اولیه نیز در این زمینه در حال انجام است.

وی درباره هزینه‌ها و شکل نظارت در چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب توضیح داد: براساس این چارچوب که به تصویب هیئت مدیره شرکت ملی نفت ایران رسیده است، پیمانکار همه فعالیت‌ها و هزینه‌ها را با نظارت و راهبری مجری طرح (شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب) انجام می‎دهد و راهبری توسعه، تولید و بهره برداری از میدان یا مخزن، برآوردهای اولیه برای دستیابی به اهداف تولیدی، تدوین برنامه پایه تولید، نهایی سازی برنامه‎های مالی و عملیاتی سالانه و راهبری تیم‌های مدیریتی و فنی در حین اجرای طرح بر عهده شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب خواهد بود.

مدیر امور فنی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب اعلام کرد: دوره اجرای طرح در قرارداد پنجساله خواهد بود و در صورت نیاز امکان تمدید آن به شرط روزآمد شدن خط سناریوی پایه قرارداد وجود دارد.

طبق اعلام وی، بازپرداخت همه هزینه‌های مستقیم، غیرمستقیم، هزینه‌های بهره برداری و نیز پرداخت هزینه‌های تامین مالی و دستمزد پیمانکار برای اجرای طرح از محل حداکثر 50 درصد از تولید نفت خام یا میعانات گازی اضافی نسبت به خط پایه تخلیه و تا 75 درصد از تولید گاز طبیعی اضافی نسبت به خط پایه تخلیه و در مورد دیگر محصولات بر پایه قیمت روز فروش محصول انجام می‌شود که این بازپرداخت می‌تواند با تحویل محصول و یا عواید حاصل از فروش محصولات یاد شده انجام شود.

نکته حایز اهمیت در توضیحات دریس اشاره به این موضوع است که خط پایه تخلیه و خط سناریوی پایه باید به تصویب شورای عالی مخازن برسد.

نحوه اجرای طرح از سوی پیمانکار

مدیر امور فنی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب در توضیح چگونگی اجرای طرح از سوی پیمانکار تصریح کرد: برای اجرای قراردادهای نوع الف که مشتمل بر توسعه، اجرای طرح‌های بهبود یا ازدیاد برداشت (EOR & IOR) و بهره برداری است، مجری طرح با انجام مطلعات مهندسی مخزن، یک طرح توسعه اولیه تهیه کرده و از شرکت‌های معتبر و صاحب صلاحیت نفتی دعوت به ارائه پیشنهاد می‌کند.

وی با بیان این که طرح توسعه ارائه شده از سوی مجری، مبنای ارزیابی طرح‌های پیشنهاد دهنده‌هاست، افزود: طرح توسعه فنی و اقتصادی نهایی بر مبنای مطالعه اولیه انجام یافته و نیز پیشنهادهای دریافتی از شرکت‌های نفتی، از سوی مجری طرح تهیه شده و برای تصویب به شرکت ملی نفت ایران ارسال می‌شود.
به گفته وی، براساس چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب صلاحیت شرکت‌ها برای اجرای طرح، از سوی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب پس از بررسی به شرکت ملی نفت ایران معرفی و پس از تایید پیمانکار واجد صلاحیت با رعایت قوانین و مقررات انتخاب می‌شود تا زیر نظر مجری، اجرای طرح را با تامین منابع مالی موردنیاز انجام دهد.

دریس افزود: در هر قرارداد کارگروه‎های مشترک مدیریتی و فنی از نمایندگان مجری و پیمانکار تشکیل می‌شود و نظارت بر همه مراحل عملیات طرح را بر عهده داشته و افزون بر تهیه دستورالعمل‌های فنی برای انجام فعالیت‌ها و همچنین تهیه برنامه عملیاتی سالانه در چارچوب قرارداد، نسبت به واگذاری پیمان‌های دست دوم و اتخاذ تصمیم‌های فنی، مالی و حقوقی اقدام می‌شود که تائید فنی، عملیاتی تصمیم‌های کارگروه‌ها با مجری طرح خواهد بود.

وی ادامه داد: همچنین تصمیم‌های مالی برای افزایش و یا کاهش (کلی و یا سالانه) میزان سرمایه گذاری نسبت به طرح توسعه در چارچوب قرارداد با توافق طرفین انجام می‌شود و برنامه مالی و عملیاتی سالیانه باید به تائید شرکت ملی نفت ایران برسد.

دریس یادآور شد: در این چارچوب قراردادی، روش صحیح دریافت به موقع اطلاعات از مخزن، پایش همه پارامترهای مخزن و همچنین مطالعات مخزن (با نظر کارگروه مشترک فنی) در طول قرارداد با همکاری مشاوران معتبر (خارجی و داخلی) و مشارکت کامل مجری و پیمانکار با هدف اصلاح یا بهینه‌سازی برنامه‌های کنونی یا به‌کارگیری روش‌های جدید بهبود و ازدیاد برداشت، انجام می‌شود.

وی با اشاره به مذاکره با بیش از ۲۲ شرکت اروپایی و آسیایی برای توسعه میدان‎های واگذار شده به این شرکت بر اساس چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب اعلام کرد: این شرکت‌ها شامل مرسک (Mearsk) دانمارک، لوک اویل روسیه و شرکت‌های مطرحی از انگلیس، سوئد، کره جنوبی، استرالیا و... است.