آثار و تبعات تخریبی این اقدامات دولت عربستان به حدی گسترش یافت که تحلیل گران از ناتوانی، عدم کارائی و حتی مرگ اوپک، سخن به میان می‌آوردند و با جملات زهرآگینی که به همراه تحلیل‌های سیاسی – اقتصادی روانه رسانه‌ها می‌کردند، اوپک را پدیده‌ای معرفی می‌کردند که عملاً به تاریخ پیوسته است.

واقعیت این است که حتی قبل از اعمال تحریم‌های نفتی علیه ایران، رژیم آل سعود و متحدانش در اوپک به آمریکا و برخی کشورهای اروپائی وعده می‌دادند که نخواهند گذاشت تحریم نفتی ایران باعث افزایش قیمت نفت و مهم‌تر از آن بی‌ثباتی عرضه و تقاضا در صحنه بین‌المللی شود. آنها با افزایش تولید خود عملاً بازار نفت را به حد فوق اشباع رساندند و حتی باعث کاهش قیمت نفت در بعضی مقاطع شدند.

سایر کشورهای نفتی غیراوپک نیز متعهد شده‌اند جمعاً 600 هزار بشکه در روز از تولید فعلی خود بکاهند که روسیه به تنهائی 300 هزار بشکه کاهش تولید خود را تضمین کرده است. حتی همین توافق با غیراوپک را هم عمدتاً ایران با هدایت و تعامل با روسیه، محقق و ممکن ساخت.

مرور این تحولات می‌تواند از تکرار فجایع مشابه جلوگیری کند و به همگان بفهماند که در یک کشتی نشسته‌اند و سرنوشتی مشترک دارند. روند خروج از این بحران هم درس‌های مهمی را با خود به همراه دارد. از جمله اینکه می‌توان در عین وجود اختلافات سیاسی و در عین رقابت هم، تعامل کرد و به خاطر دستیابی به سطوح بالاتری از منافع مشترک نفتی، به تفاهم رسید.