روز یکشنبه (12 دی ماه)، شرکت ترکمن گاز، با وجود توافق‌های انجام شده و به بهانه بدهی معوقه، در اقدامی مغایر با چارچوب قرارداد، صدور گاز به ایران را قطع کرد.

به نظر می‌رسد ترکمنستان با توجه به تجربه سال 1386 که توانسته بود با قطع گاز در اوج سرما، خواست نامعقول افزایش 9 برابری قیمت گاز را به دولت وقت تحمیل کند، گمان داشت که می‌تواند این بار نیز از شرایط سوءاستفاده کند و وزارت نفت را به افزایش گازبها وادارد.

خیالی که به واقعیت نپیوست و شرکت ملی گاز ایران، به دستور وزیر نفت، در مقابل این زیاده‌خواهی فرصت‌طلبانه با اقتدار ایستاد. ایستادگی وزارت نفت و شرکت ملی گاز در برابر درخواست نامعقول ترکمن گاز، کاری اصولی بود که مورد حمایت نمایندگان مردم استان‌های شمالی کشور قرار گرفت و «شایسته قدردانی» توصیف شد.

ضمن آن‌که با وجود قطع گاز وارداتی ترکمنستان، با تمهیداتی که اندیشده شد و مدیریت توزیع و مصرف، هم اکنون گاز در استان‌های شمالی وضع پایداری دارد و به قول سخنگوی مجمع نمایندگان استان مازندران، مشکلی برای تامین گاز ایجاد نشده و گاز همه مشترکان خانگی و حتی جایگاه‌های سی‎ان‎جی وصل است.

اما در این میان یک نکته آزاردهنده وجود دارد؛ در نگاه گروهی به اصطلاح کارشناس منتقد، که بی توجه به مصالح و منافع ملی، از هر موضوعی ابزار هجمه به دولت و وزارت نفت می‌سازند و در راه رسیدن به اهداف سیاسی خود، استفاده از هر وسیله‌ای را مجاز می‌دانند. به واقع روشن نیست که این منتقدان همیشه دلواپس، از چه زاویه‌ای به موضوع نگاه می‌کنند که مثل همیشه ساز مخالف کوک کرده‌اند و توپخانه رسانه‌ای خود را به سمت وزارت نفت نشانه رفته‌اند.

آیا از نگاه آنان، کنار آمدن سال 1386 با ترکمنستان و افزایش 9 برابری قیمت گاز از برخورد مقتدرانه امروز مطلوب‌تر بود؟ آیا برنامه‌ریزی و مدیریت توزیع و مصرف و بی‌اثر کردن رفتار غیردوستانه ترکمنستان و جلوگیری از باج‌خواهی آنان اشتباه بود؟

به نظر می‌رسد آنان منتظر قطع گاز در استان‌های شمالی بودند تا از این موضوع محملی برای هجمه به دولت و وزارت نفت بسازند و عصبانیت امروزشان نامی از ناامیدی آنان است! شاید آنان نیز اگر در کنار اهداف سیاسی خود، گوشه چشمی به منافع ملی داشتند، می‌توانستند حقایق را آنچنان که هستند و ببینند.

برخورد مقتدرانه با زیاده‌خواهی و خواست غیرمنطقی ترکمنستان، از این حقیقت حکایت دارد که برای وزارت نفت، حفظ اقتدار و منافع ملی اصلی غیرقابل گذشت است و در انجام این وظیفه ذره‌ای کوتاه نخواهد آمد.