به گزارش شانا به نقل از شرکت ملی نفت ایران، توضیحات شرکت نفت و گاز پارس برای تنویر افکار عمومی به شرح زیر است:

«میدان‌های فرزاد (الف) و (ب) دو میدان گازی مستقل در مرز آبی ایران و عربستان هستند. به‌دلیل ویژگی‌های منحصر به‌فرد این دو میدان، توسعه آن‌ها با چالش‌های ویژه‌ای روبه‌روست که مشابه هیچ‌یک از میدان‌های گازی و نفتی کشور نیست. از جمله پیچیدگی‌های ویژه این میدان‌ها شرایط بسیار نامتعارف زمین‌شناسی، وضع دما و فشار بالای مخزن و مقدار بسیار بالای گاز خورنده هیدروژن‌سولفوره همراه با تولید گوگرد عنصری است که سبب دشواری حفاری و نیز انتقال و فرآورش گاز تولیدی می‌شود. با شرایط گفته شده توسعه میادین فرزاد مستلزم دسترسی به دانش فنی بالا و به‌کارگیری فناوری و تجهیزات پیشرفته و خاص است که گاه در انحصار شرکت‌های خارجی انگشت‌شماری است که در توسعه طرف مقابل (کشور عربستان) نیز بعضاً فعالیت داشته‌اند.

از طرف دیگر به دلایل پیش‌گفته و نیز حجم بالای ناخالصی‌های موجود در گاز (بیش از ۷ برابر پارس جنوبی) که منجر به هزینه بالای تصفیه آن می‌شود و نیز میزان کم بسیار کمتر هیدروکربورهای سنگین و باارزش (اتان، LPG و میعانات) که منجر به ارزش کمتر گاز تولیدی می‌شود، اقتصاد طرح در مقایسه با دیگر میدان‌ها به‌سختی قابل توجیه است.

شایان توجه است که روند توسعه در سمت مقابل نیز علیرغم دسترسی کامل و بدون محدودیت به منابع، امکانات، دانش فنی و تجهیزات روز دنیا و با استفاده از مشاوران، پیمانکاران و سازندگان رتبه اول بین‌المللی در مدت ۱۰ سال گذشته با سرمایه گذاری بالنسبه بالایی (قریب دو برابر هزینه تاسیسات مشابه در پارس جنوبی) انجام‌شده که حجم بالای سرمایه‌گذاری و زمان طولانی توسعه برای کشوری که با محدویت‌ها و مشکلات دسترسی به منابع مالی و فناوری جهانی روبه‌رو نیست مؤید دشواری توسعه این میدان است.

باوجود موارد فوق و موقعیت میدان‌های مشترک فرزاد، شرکت ملی نفت ایران هموار مصمم به یافتن راهکاری برای توجیه اقتصادی طرح و توسعه و بهره‌برداری از این میادین با جذب سرمایه‌گذار خارجی بوده است. با توجه به ابراز علاقه‌مندی طرف هندی به سرمایه‌گذاری در توسعه میدان فرزاد (ب) و نیز حق پیشین ایشان برای مشارکت در توسعه میدان یادشده براساس قرارداد اکتشافی دو طرف، ‌شرکت ملی نفت ایران در همه دولت‌های نهم تا دوازدهم برای حفظ روابط راهبردی بین دولت‌ها به‌ویژه در زمینه انرژی و نیز مشکلات پیش‌گفته در توسعه میدان، در مسیر رسیدن به توافق با کنسرسیوم هندی و امضای قرارداد توسعه حداکثر تلاش و همکاری را به عمل آورده است که پس از برجام شدت گرفت و به مراحل امضای قرارداد نزدیک شد.

 این در حالی است که بعضی از تغییرات و خواسته اضافی نسبت به توافق‌های اولیه از جانب طرف هندی مطرح شد که شرکت ملی نفت ایران شرایط و تبعات مربوطه را پذیرفت و در ابتدای سال ۹۷ نیز پیش‌نویس قرارداد توسعه تهیه و به کنسرسیوم هندی ارسال شد از این رو با خروج آمریکا از توافق برجام در سال ۹۷ مذاکرات یادشده به‌دلیل نبود امکان انجام کار از جانب طرف هندی متوقف شد.

به موازات شرایط فوق، شرکت ملی نفت ایران افزون بر کنسرسیوم هندی، مذاکرات گسترده‌ای نیز برای توسعه میدان‌های فرزاد با دیگر شرکت‌های معتبر خارجی از جمله شرکت گازپروم روسیه آغاز کرد و توافق‌های اولیه نیز در این باره حاصل شد که دوباره امکان اجرا و عملیاتی شدن میسر نشد.

در این شرایط و از سال ۹۸ شرکت ملی نفت ایران تصمیم به توسعه مستقل میدان فرزاد (ب) ازسوی پیمانکاران داخلی گرفت. اگرچه این امر با وجود دشواری بسیار زیاد در دسترسی به منابع مالی و دانش و فناوری موردنیاز، ریسک‌های کار را به‌طور جدی افرایش می داد، از این رو پس از مطالعه همه سناریوهای محتمل، بهینه‌ترین گزینه با توجه به شرایط و امکانات و مقدورات کنونی انتخاب و طرح جامع توسعه میدان تهیه و قرارداد با شرکت ایرانی پتروپارس برای انجام مطالعات مهندسی و حفاری چاه توصیفی و دسترسی به اطلاعات تکمیلی لازم از میدان و به دنبال آن آغاز توسعه امضا شده است که هم‌اینک درحال‌اجراست بنابراین در عمل میدان مشترک فرزاد تعیین تکلیف شده و روند توسعه آن در جریان است.»