به گزارش شانا به‌نقل از ایرنا، حبیب‌الله ظفریان درباره اهمیت تجارت گاز گفت: ایران دارنده دومین ذخایر گازی متعارف جهان است و از لحاظ تولید گاز در جایگاه سوم و از لحاظ مصرف گاز در جایگاه چهارم قرار دارد، اما در تجارت گاز وضع مطلوبی ندارد و سهمش در بازار جهانی کمتر از ۲درصد است.

وی افزود: درصورتی‌که روسیه، قطر و ترکمنستان با توجه به جایگاهی که در منابع گازی دارند، سهم مناسبی از تجارت گاز کسب کرده‌اند. البته هدف‌گذاری شده بود که سهم ایران از صادرات گاز به ۸ تا ۱۰ درصد برسد، اما به‌دلیل رشد مصرف نتوانستیم به این مهم دست یابیم.

این کارشناس انرژی درباره ضرورت تجارت گاز گفت: سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی در بند ۱۳ به افزایش صادرات گاز و برق اشاره دارد و در سیاست‌های کلی برنامه هفتم توسعه نیز به لزوم تبدیل ایران به مرکز مبادلات انرژی منطقه اشاره شده است.

ظفریان بیان کرد: در برنامه هفتم که به‌تازگی ابلاغ شده، تبدیل‌شدن ایران به قطب انرژی با محور تجارت گاز، به بحث گذاشته شده است تا طبق آن سهم ایران از صادرات سالانه ۲۰ میلیارد مترمکعب گاز به سالانه ۴۰ میلیارد مترمکعب برسد. هم‌اکنون سهم ما از واردات گاز صفر و از صادرات گاز نیز حدود ۱۸ میلیارد مترمکعب است.

وی ادامه داد: قراردادهای تجاری گاز به علت ماهیتی که تولید برق و گرمایش در کشورها دارد بلندمدت است و ابعاد راهبردی جدیدی را برای دو طرف معامله ایجاد می‌کند؛ از طرفی با ایجاد پیوند با محوریت تجارت گاز می‌توان قدرت سیاسی کشور را افزایش داد که این موضوع برای کشوری مثل ایران ابزار مهمی برای افزایش قدرت در سطح منطقه است.

کارشناس انژری گفت: مورد سومی که در اهمیت تجارت گاز باید به آن توجه کرد، جنگ گازی ایران در منطقه با آمریکاست؛ زیرا به‌دلیل ماهیت سیاسی تجارت گاز، آمریکا می‌تواند قدرت سیاسی خود را در منطقه افزایش دهد و در مسیر توسعه ایران کارشکنی کند، مانند کارشکنی‌هایی که برای صادرات گاز ایران به هند و پاکستان انجام داد. ازاین‌رو باید سهم‌ خود را در تجارت گاز منطقه افزایش دهیم.

ظفریان تصریح کرد: روسیه پس از جنگ اوکراین، با مازاد ۱۰۰ میلیارد مترمکعبی گاز روبه‌روست و هم‌اکنون بازار زیادی برای جایگزینی ندارد، ازاین‌رو بهترین گزینه جنوب و با بهره‌گیری از مسیر ایران است.

وی تأکید کرد: ما می‌توانیم گاز را از روسیه وارد و بعد صادر کنیم و راهبرد تبدیل‌شدن به قطب انرژی را پیش ببریم، ازاین‌رو باید رویکردی واقع‌بینانه در این عرصه داشته باشیم. دو اصل مهم این همکاری گازی که باید پیگری شود این است که هر مقدار واردات گاز داریم باید آن مقدار را صادر کنیم و نباید گاز صرف صنایع داخلی شود و ابتکارهای این تجارت باید دست جمهوری اسلامی ایران باشد.