به گزارش شانا به نقل از روزنامه فرهیختگان، وزیر نفت آن روزها که اتفاقا امروز هم سکان این وزارتخانه را برعهده دارد، در پاسخ به آن نماینده گفت: «مگر می‌شود به سبب چند ناملایمتی و نامرادی، سازمانی با این ارزش را کنار بگذاریم و تکروانه در دنیا به دنبال فروش کالای خود باشیم.» متاسفانه آن نماینده طیف محافظه‌کار عمرش کفاف نکرد تا نتایج دیپلماسی نفتی فعال بیژن نامدارزنگنه وتیمش را در یکی از بن‌بست‌های چالش‌برانگیز این نهاد مشاهده کند. در چند ماه اخیر و پس از افت نسبی قیمت نفت در بازارهای جهانی و با توجه به رقابت‌های منطقه‌ای عربستان و ایران بعید به نظر می‌رسید «اوپک» بتواند به تصمیمی مشخص در این‌باره برسد. به‌ویژه اینکه حتی درباره حضور یا غیبت بیژن زنگنه، وزیر نفت ایران در نشست 30 نوامبر (۱۰ آذر) شایعاتی مطرح شده‌ بود. با این حال تیم نفتی ایران در عالی‌ترین سطح در این نشست حضور یافت و پس از سال‌ها توانست تا حدود زیادی به اهداف از پیش تعیین شده خود دست یابد.

طبق اعلام رسانه‌ها، اوپک اگر چه تولید نفت خود را کاهش داد، اما با تلاش مذاکره‌کنندگان کشورمان، به ایران اجازه داده‌ شد تا رسیدن به سقف عرضه 16 سال اخیر خود تولیدش را افزایش دهد. با توجه به اینکه طبق آمارهای رسمی جهانی بالاترین رقم عرضه نفت خام ایران در این سال‌ها حدود سه میلیون و 975 هزار بشکه در روز بوده است، این عدد به معیار اوپک برای سقف فروش نفت ایران تبدیل شده‌ است. با توجه به کاهش حدود 4درصدی میزان عرضه همه کشورها، میزان فروش نفت ایران باید در ماه‌های آینده حدود 200 هزار بشکه کمتر از معیاری باشد که برای نفت ما در نظر گرفته شده ‌است.

با توجه به کاهش فروش نفت ایران به سبب قطع سرمایه‌گذاری‌های خارجی و تحریم‌های بین‌المللی در دولت پیشین، بازگشت به فروش حدود 4 میلیون بشکه‌ای و از آن مهم‌تر پذیرش این میزان فروش توسط اوپک، برای صنعت نفت ایران کاملا رویایی به نظر می‌رسید. با این حال حضور موفق دیپلمات‌های ایرانی در دو بزنگاه حساس، ما را امروز در آستانه جامه واقعیت پوشاندن به این رویا قرار داده ‌است. نخستین عامل این موفقیت بدون شک مذاکرات محمدجواد ظریف و تیم او در وزارت امورخارجه با قدرت‌های جهانی و به ثمر رسیدن برجام بود. مذاکراتی که موجب شد فروش نفت ایران و سرمایه‌گذاری در این صنعت تا حدود زیادی به حالت عادی باز گردد. دومین عامل نیز تمهیدات تیم مذاکره‌کننده نفتی ایران بود که بدون بهره‌گیری از سیاست‌های شعارگونه وارد میدان شد و توانست ضمن متقاعد کردن عربستان به‌عنوان رقیب اصلی ایران در منطقه و اوپک برای دستیابی به توافق برد-برد، از منافع این کهن‌دیار تا حدود زیادی صیانت کند.

در پایان این نوشتار باید تاکید کرد که اگرچه این موفقیت کام ایرانیان را شیرین کرده ‌است، اما نباید نسبت به برخی تهدیدات که دیپلماسی موقر و متین ایران در سه سال گذشته را به کمین نشسته ‌است، غفلت کنیم. این روزها تندروهای حاکم بر ایالات متحده از کنگره گرفته تا دونالد ترامپ-رئیس‌جمهوری منتخب این کشور- از تمام توش و توان خود برای به چالش کشیدن برجام بهره می‌گیرند. مبادا با برخی رفتارهای احساسی در نقشه راه ترامپ بازی کنیم و عملا دستاوردهای بزرگ دیپلمات‌های ایرانی از جمله توافق اخیر اوپک را بی‌اثر کنیم. توافق اوپک زمانی می‌تواند برای شهروندان ایرانی مثمرثمر باشد که بستری که موجب تصویب آن شده است، آسیب نبیند و ما بتوانیم از دیگر میوه‌های برجام نیز بهره ببریم. این میوه‌چینی مطمئنا دلخواه دشمنان این ملک و ملت نخواهد بود، دشمنانی که تلاش دارند ضمن از بین بردن این توافق، مسئولیت این خسران جهانی را به گردن ما بیندازند.