به گزارش نشریه فوربز، ذخیره‌سازی کالا از سوی دولت، موضوع تازه‌ای نیست. آمریکا مدتها تمایل شدیدی به احتکار کالا برای شرایط اضطراری ملی داشته است. در واقع، دولت همه کالایی، از آلومینیوم گرفته تا روی، را ذخیره کرده است. اما مادر همه این احتکارها، ذخیره‌سازی‌های راهبردی نفت خام است. این ذخیره‌سازی‌ها که در سال ۱۹۷۵ میلادی ایجاد شد، شامل پنج تأسیسات زیرزمینی در ایالت‌های تگزاس و لوئیزیانا آمریکاست.
اکنون این ذخیره‌سازی‌ها می‌تواند ۶۴۵ میلیون بشکه نفت را ذخیره کنند که یک و نیم برابر ظرفیت ذخیره‌سازی بخش خصوصی در آمریکاست. ذخیره‌سازی‌های راهبردی می‌تواند به راحتی نیاز آمریکا را برای حدود یک ماه تأمین کنند.
با میانگین قیمت نفت ۲۹ دلار و ۷۰ سنت، موجودی کنونی ذخیره‌سازی‌های راهبردی نفت آمریکا برای دولت این کشور ۱۹ میلیارد و ۲۰۰ میلیون بشکه هزینه در بر داشته است. حتی با قیمت‌های کنونی در بازار، این ذخایر ارزش فرصت-هزینه ادامه این کار برای این مدت طولانی را ندارند. این تنها قطره‌ای از کل هزینه‌هایی است که برای ساخت و نگهداری از این ذخیره‌سازی‌هاست.
ذخیره‌سازی‌های راهبردی نفت خام آمریکا در عمر ۴۴ ساله خود، تنها سه بار برای اهداف اضطراری مورد استفاده قرار گرفت. نخست در جریان جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ میلادی، دوم پس از طوفان کاترینا در سال ۲۰۰۵ میلادی و سومین بار در پی مشارکت ناتو در جنگ داخلی لیبی در سال ۲۰۱۱ میلادی. با وجود هزینه‌های هنگفت این ذخیره‌سازی‌ها، در ذهن مردم و سیاستمداران آمریکایی این ذخیره‌سازی‌ها همچنان یک دارایی مهم راهبردی به شمار می‌آید. بنابراین، باید فرض را بر این بگذاریم که آمریکا این ذخیره‌سازی‌ها را حفظ خواهد کرد و بهترین کار برای بهبود عملکرد این ذخیره‌سازی‌ها، تبدیل آن به یک بانک نفتی است.
نظر شما