به گزارش شانا به نقل از ایرنا، امضای قرارداد گازی سه‌جانبه میان ایران، ترکمنستان و جمهوری آذربایجان در حاشیه نشست سران سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو)، موفقیتی جدی بین‌المللی و اقتصادی برای کشور به شمار می‌آید.
پس از امضای این قرارداد و مشخص شدن ابعاد راهبردی آن در تأمین امنیت گازی استان‌های شمالی کشور، بعضی از رسانه‌ها و چهره‌های نزدیک به یک جریان سیاسی خاص تلاش کردند با تضعیف جایگاه این قرارداد مهم، آن را نمایشی جلوه دهند.
شبهه مطرح‌شده از سوی برخی افراد نزدیک به دولت قبل و وزیر پیشین نفت این است که قرارداد سوآپ نفت سال‌ها پیش بین ایران و ترکمنستان امضا شده و در واقع اقدام دولت سیزدهم یک موضوع تکراری است!
اما با توجه به چند نکته می‌توان واقعیت قرارداد سه‌جانبه اخیر و فضاسازی تخریب‌گرانه برخی جریانات سیاسی را مشخص کرد.
نکته نخست آنکه ایران و ترکمنستان از سال ۱۹۹۷ قرارداد انتقال گاز و پس از آن سوآپ را در دستور کار داشته‌اند و این قراردادها همواره کوتاه‌مدت و میان شرکت‌های وابسته به دو کشور امضا شده است.
اما در قرارداد سه‌جانبه اخیر توافق میان دولت‌های ایران و ترکمنستان و جمهوری آذربایجان امضا شده است که ثبات و دوام قرارداد را افزایش می‌دهد.
نکته بعد آنکه به‌دلیل اهمال و تصمیم‌های هیجانی و گاه سیاسی‌کارانه وزیر پیشین نفت برای بهره‌برداری سیاسی علیه دولت‌های پیشین، رابطه طولانی گازی ایران و ترکمنستان به تیرگی شدید رسید و این مسئله پس از دیدار زنگنه با شخصیت‌های ارشد ترکمنستانی نیز حل نشد.
نکته قابل توجه دیگر طولانی‌مدت بودن قرارداد اخیر است که می‌تواند به مرور ایران را به هاب بزرگ انرژی منطقه تبدیل کند. ایران به‌دلیل در اختیار داشتن بزرگ‌ترین خط لوله فشار قوی انتقال گاز بعد از روسیه، می‌تواند نقشی اساسی در انتقال گاز از شرق به غرب ایران و کشورهایی نظیر جمهوری آذربایجان داشته باشد.
پرسش مهم و اساسی این است که چرا دولت پیشین با ادعای توانمندی در مذاکره با کشورهای مختلف، توانایی بستن قرارداد گازی میان دو دولت ایران و ترکمنستان را (حتی به‌صورت کوتاه‌مدت) نداشت؟
به نظر می‌رسد با مشخص شدن منافع این توافق گازی مهم و نمایان شدن توانمندی دولت سیزدهم برای امضای قراردادهای این‌چنینی، اتاق فکر ایجادشده علیه دولت، حملات مختلفی را برای کوچک‌نمایی دستاوردهای دولت تدارک ببینند.
نظر شما