سال پیش، چند روزسرمای متوالی، قطع جریان آب ، برق و حتی گاز، بسیاری ازمردم را بویژه در شهرهای نیمه شمالی کشور، درشرائطی سخت و دشوار قرار داد. با پایان یافتن فصل تابستان و از راه رسیدن پاییز و متعاقب آن آغاز فصل زمستان، این سئوال قابل طرح است که آیا امسال هم با مواردی از این دست مواجه خواهیم بود؟ مردم ازمدیران و مسئولان دربخش گازرسانی سئوال می کنند چرا درکشوری که 15 تا 18 درصد ذخائر گاز جهان را دراختیار دارد ، در زمستانها، درست درشرائطی که باید این انرژی گرمابخش کانون خانه هایشان باشد، با افت فشاریا قطع آن روبرو باشند؟ یا چرا وقتی نمی توان نیاز مصرف داخل را تامین کرد ،گاز به ترکیه، صادر می شود؟ بطورحتم ازطرف مسئولان هم برای سئوالهایی ازاین دست، پاسخهایی وجود دارد. اما به ضرس قاطع می توان گفت که پاسخ آنها می تواند تنها در یک مقطع کوتاه منطقی باشد و یک برنامه ریزی بلندمدت را نمی تواند شامل شود. به عقیده کارشناسان ذخیره سازی انرژی ازجمله راهکارهای اصولی است که می توان از آن به عنوان کلیدی برای حل این مشکل استفاده کرد. ازاینرو به نظر می آید، لازم است به این مقوله به عنوان ابزاری در اختیار مدیریت بحران بهره برد. بحث ذخیره سازی ،خاصه درمورد گاز، به عنوان تامین نیاز امروز و ضرورتی برای فردای ایران، ازجمله حیاتی ترین بحثهای اقتصادکشور است که یک پایه توسعه آن، استفاده صحیح و اصولی از این انرژی پرارزش است. این بحث، مبحثی جدید درکشور ما به شمار می رود و برای آنکه بتوان برای تداوم درعرضه آن بویژه درفصل سرما گامهای موثرتری برداشت، نیاز به برنامه ریزی دقیق و منظمی است. شرکت ملی گازایران برای کاهش نگرانی های احتمالی و حل مشکل عرضه متعادل در همه فصول سال برای ساخت مخازن زیر زمینی، مطالعاتی را شروع کرده است و دراین ارتباط هم اکنون سه مخزن زیر زمینی"یورتشا" ی ورامین،"سراجه" قم و "تلخه" گرمسار را که عمدتا درمنطقه ایران مرکزی واقع شده اند، شناسایی کرده است. اجرای طرحهای ذخیره سازی، این امکان را بوجود خواهد آورد تا بتوان 10تا 12میلیارد مترمکعب گاز را برای استفاده در زمان پیک مصرف به صورت ذخیره دراختیار داشت و نگرانیهای مردم را به میزان قابل توجهی کاهش داد. درک بوجود آمده ازمقوله ذخیره سازی گاز موجب شده است تا گامهای موثرتری به این سمت و سو برداشته شود و پس از گذراندن مراحل مطالعاتی در مورد این مخازن، قراردادی با کنسرسیومی متشکل از دو شرکت ایرانی و یک شرکت فرانسوی پیمانکار فرانسوی امضا شود. البته این قرارداد تنها درمورد مخزن یورتشای ورامین امضا شده است؛ قراردادی که براساس آن،حفاری چاههای اکتشافی، ارزیابی دقیقتر این مخزن و توسعه آن برای تزریق و برداشت گازبه این کنسرسیوم واگذارشده است. ازعقد این قرارداد که در اوائل بهمن ماه سال پیش امضا شد، 8 ماه می گذرد، و چندان اطلاعی ازکم و کیف اجرایی این پروژه مهم در دست نیست. دست اندرکاران شرکت ملی گاز دراین مورد چیزی نمی گویند و مجری طرح نیز به تبع آنها، پاسخگوی ابهامات درباره روند اجرایی آن نیست. این سکوت چه معنایی می تواند داشته باشد؟اگرطرح ذخیره سازی گاز در مخزن یورتشای ورامین براساس برنامه زمانبندی پیش می رود، دلیل سکوت مدیران و مجری آن چیست؟ این نکته برهمگان روشن است که اجرای یک طرح از زمان طرح مساله تا روی کاغذ آمدن و عملیاتی شدن آن،زمانبر است و این انتظاری عبث خواهد بود که بخواهیم به نتیجه ای زود هنگام برسیم .اما گزارش روندکار می تواند این اطمینان و امید را در مردم تقویت کند که این طرح با جدیت پبگیری می شود. در حالی که دولت ، پاسخگویی به مردم را سرلوحه برنامه های خود قرار داده است ، طفره رفتن از پاسخگویی به اموری که مستقیم با سرنوشت و زندگی مردم سروکار دارد ، نمی تواند محملی منطقی داشته باشد. آنها زبان آمار را می دانند و می دانند که هم اکنون روزانه نزدیک به 400 میلیون مترمکعب گاز پالایش شده درخطوط سراسری انتقال گاز درجریان است که این مقدار گاز با طی پروسه ای، با داخل شدن به شبکه های گاز شهری و روستایی، مورد استفاده نزدیک به 47 میلیون نفر درسراسر کشور قرار می گیرد،بنابراین نمی توان با گذشتن از کنار مباحثی مانند دلایل تاخیر در اجرای طرحها _ بویژه در اموری که مستقیم با معیشت و گذران زندگی روزمره مردم سروکار دارد_ آنها را در بی خبری نگه داشت. مردم خود می توانند تجزیه و تحلیل کنند که چه اطلاعاتی را لازم دارند و چه چیزهایی به امور روزمره اشان ربطی ندارد!