پس از استعفای مسئول جوانی که به ایران نیامده از ایران رفت، بحث بر سر مصادیق وطن پرستی در شبکه های اجتماعی بالا گرفته است. داستانش مقصود من نیست. سرفصلش اما چرا. «وطن پرستی» یک ارزش ماندگار است. «واهه پطروسیان»، خبرنگار ارشد هفته نامه نفتی و نروژی Upstream تا پایان عمر وطن پرست ماند. هر چند همه زندگیاش را در ایران سپری نکرد و فرشته مرگ فرصتش نداد تا در وطن خود چشم از جهان ببندد.
1- «واهه پطروسیان»، جوانی 79 ساله بود! که اواسط هفته گذشته در لندن درگذشت. او تا پایان عمر با طراوت و سخت کار کرد. کارش را از نزدیک دیده بودم. خبرنگاری بود دقیق، با سواد و حرفه ای. چه آن وقت که از ایران رفت و در نشریه اقتصادی «MEED» نوشت، چه زمانی که بعنوان خبرنگار ارشد هفته نامه Upstream در کنفرانسها و مجامع بین المللی حضور مییافت، بیطرفانه حقیقت را دنبال می کرد. «واهه» اما پنهان نمی کرد که عاشق ایران است. بسیار به ایران می آمد و با اغلب مقامهای ارشد نفتی ایران گفتوگو میکرد. «واهه» نفت را می فهمید. او زاده تبریز بود. مردی با اندامی کشیده، مویی سپید، خوش پوش و مرتب.
2- «واهه» در اوج، شریف بود و حسد نداشت. در سختیها می خندید و مهربان بود. در حرفهاش هم اگر می توانست دست می گرفت. گاه که با هم بودیم از علاقه اش یرای «سربلندی ایران» می گفت. با او در وین بودم. در ریاض. در بسیاری از شهرها که میزبان کنفرانسهای نفتی بودند. دوستی که خبر درگذشتش را به من داد می گفت: «واهه در کارش بی طرف بود اما در بسیاری از مباحث نفتی که بین قدرت های منطقه، جریان داشت، حق را به ایران می داد.» او از قیل انقلاب ایران، روزنامه نگار بود، در تمام سال های عمرش نیز روزنامه نگار ماند و «روزنامه نگار مرد.»
3- «وطن پرست بودن»، «وطن پرست ماندن» و «وطن پرست مردن» افتخاری ابدی است. حتی اگر سختیهای بزرگ داشته باشد. اخمها و نیشها نصیب کند و تماشا از دور را قسمت کند. فرزند هر طور که باشد. هر جور که فکر کند، مادرش را همیشه عزیز و دور از گزند می خواهد. «ایران» مادر همه ماست. عزیز و دور از گزند بخواهیمش. از هر نوع گزندی، اهل هر مسلکی که هستیم. راستی در مدارس و دانشگاه هایمان چند واحد «وطن پرستی» تدریس میشود؟! چقدر با «زبان نسل امروز» رشادت مردانی را که برای حفظ میهن، از جان شیرین شان گذشتند یادآوری می کنیم؟
رضا زندی
خبرنگار ارشد و تحلیلگر نفتی
منبع: روزنامه: اعتماد
نظر شما