به گزارش شبکه بلومبرگ، در بازار نفت چین، آمریکا به سرعت جایگاهی برای خود می یابد و برای پر کردن خلأ ایجاد شده در پی توافق کاهش تولید نفت اوپک، تلاش می کند.

در گذشته نزدیک، صادرات نفت آمریکا به چین ناچیز بود. در سال 2016 میلادی، شرکت های آمریکایی به طور میانگین روزانه 10 هزار بشکه نفت به چین صادر می کردند که کمتر از دو نفتکش بزرگ در یک سال بود.

طبق اعلام مسئولان گمرکی چین، در سال 2016 میلادی آمریکا در میان تأمین کنندگان نفت چین رتبه سی و دوم را داشت که پایین تر از مغولستان و سودان و تنها بالاتر از کشور جنگ زده یمن بود.

اما در سال جاری میلادی، اوضاع تحولی چشمگیر یافته و صادرات نفت آمریکا به چین از کشورهایی همچون لیبی و همسایگان چین نظیر ویتنام، قزاقستان و استرالیا فراتر رفته است.

میانگین صادرات نفت آمریکا به چین در چهار ماه گذشته به گونه ای بوده که ایالات متحده اکنون به یازدهمین تأمین کننده عمده نفت چین تبدیل شده است.

روند افزایشی صادرات نفت آمریکا به چین، در هفت ماه نخست سال 2017 میلادی استمرار داشته است. میانگین صادرات نفت آمریکا به چین در این دوره به 131 هزار بشکه در روز می رسید اما در چهار ماه گذشته این رقم از 200 هزار بشکه در روز فراتر رفته است. این رقم کافی است که آمریکا را به جایگاه یازدهم در میان صادرکنندگان نفت به چین برساند و آن را پس از کشورهای عضو اوپک همچون ونزوئلا، کویت و امارات قرار دهد.

تلاش اوپک برای افزایش قیمت نفت از راه کاهش عرضه از یک سو و عطش پایان ناپذیر چین برای واردات نفت از سوی دیگر، به گشوده شدن درهای بازار چین به روی عرضه کنندگان آمریکایی کمک کرده است. افزون بر آن، پایین بودن هزینه حمل نفت و افزایش تخفیف قیمت شاخص دبلیو تی آی آمریکا نسبت به شاخص برنت که برای قیمت گذاری نفت خاورمیانه استفاده می شود، از دیگر عوامل کمک کننده به رشد صادرات آمریکا به شمار می آیند.

اگرچه آمریکا همچنان واردکننده نفت به شمار می آید، انتظار می رود با توجه به تلاش تولیدکنندگان آمریکایی برای یافتن مشتریان جدید، رتبه این کشور در میان صادرکنندگان نفت به چین باز هم بهبود یابد. این مسئله می تواند برای دانلد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، خبری خوش باشد، زیرا کسری تجاری آمریکا و چین را کاهش می دهد.

با این همه، این خبر برای تولیدکنندگان عضو اوپک چندان خوشایند نیست، زیرا آنها چین و کشورهای آسیایی را به عنوان بازار اصلی خود در نظر گرفته اند. این مسئله همچنین به کاهش سطح ذخیره سازی نفت در جهان کمکی نمی کند. اگرچه سطح ذخیره سازی نفت در آمریکاروند کاهشی دارد، حجم ذخیره سازی در چین همچنان افزایش می یابد. این مسئله به تحقق هدف اوپک مبنی بر بازگشت توازن به بازار نفت، کمکی نمی کند.

با رشد ناچیز تقاضای نفت در کشورهای توسعه یافته، تولیدکنندگان نفت اوپک به بازار آسیا رو آورده اند و با سرمایه گذاری در بخش پالایش و ذخیره سازی در این قاره، بازار خود را تضمین می کنند.  عجیب نیست که در آغاز اجرای توافق کاهش تولید اوپک، عرضه به بازار اروپا و آمریکای شمالی کاهش بیشتری داشت اما عرضه به مشتریان آسیایی چندان تغییر نکرد.

عربستان هم اکنون نیز جایگاه نخست خود را در عرضه نفت به چین از دست داده و آن را به روسیه و آنگولا واگذار کرده است. پس گرفتن جایگاه قبلی برای عربستان دشوار خواهد بود، زیرا روسیه مصمم است با افتتاح یک خط لوله صادراتی جدید، جایگاه خود را به عنوان بزرگترین تأمین کننده نفت چین تثبیت کند.

صادرات نفت آمریکا به چین در برابر تحولاتی همچون افزایش هزینه حمل با کشتی و یا کاهش تخفیف این شاخص نسبت به شاخص برنت، همچنان آسیب پذیر است. با این همه، تا زمانی که اوپک به تعهدات خود برای کاهش عرضه پایبند باشد، خطرهای یاد شده چندان جدی نخواهند بود.